znów widzę kolory - jak mikrodawka zmienia życie

Chciałabym się podzielić z wami moją osobistą rewolucją, nowym życiem.

Z natury nostalgiczny ze mnie człowiek, wycofany i może trochę za ostrożny w stosunku do ludzi.

Dla kontekstu sprawy warto byłoby wspomnieć, że moje życie śmiało mogę nazwać testem przetrwania - alkoholizm w domu, zaniedbanie za dzieciaka, znęcanie się w szkole, pierwsze myśli samobójcze w wieku 13 lat. Zmęczona, smutna, wycofana i wymięta psychicznie dziewczyna z dobrego domu. Nigdy nie nauczona higieny osobistej, utemperowana do tego stopnia, że wszyscy robili ze mną co chcą. Nawet nauczyciele wykorzystywali mój lęk przed słowem "nie". W moim życiu za słowo ''nie'' dostawałeś solidny wp*erdol i jazdę na emocje przez wele dni. 15 lat życia w terrorze zmusiły mnie do wypracowania mechanizmu obronnego, skuteczny okazał się pancerz emocjonalny i nieustanna gotowość na atak. Działało, przebrnęłam piekielną szkołę, wyprowadziłam się od toksycznych, wysoko funkcjonujących alkoholików starych i w wielkim skrócie zrzuciłam bombę na moje poprzednie życie, przerobiłam lęki i traumy we własnym zakresie, usiadłam ze swoim ja, wyniosłam z tego horroru wszystko co konstruktywne, reszcie pozwoliłam się uleczyć i po za bliznami na rękach i tą w sercu nic już więcej nie zostało.

Oprócz tego mechanizmu, który niegdyś ratował mi życie. Teraz sprawia mi tylko stres i ból. Nie potrafiłam pozbyć się poczucia baczności, ciągłej czerwonej lampki z tyłu głowy, zamkniętego serca. Nie umiałam się relaksować, ciągle się martwiłam i właściwie nigdy nie odpoczywałam. Po prostu nie potrafiłam, nie rozumiałam jak się to robi.

Leki, terapie, jedna po drugiej. Tysiące złotych na leki i ''speców''. Też odnosicie wrażenie, że terapeuci mają was za debili? Mówią: "spróbuj medytacji'', ''a uprawiasz sport?", "musisz więcej się uśmiechać". Poddałam się po chyba trzecim razie, rzuciłam zamulające mnie, cholernie drogie leki i pozwoliłam sobie powoli upadać na kolana.

W bezsilności obserwowałam tylko, jak mój stan zdrowia się pogarsza, jak moje włosy wypadają gęstymi kołtunami. Nabawiłam się refluksu i permanentnie podwyższonego tętna. Moje życie, choć już naprostowane i w miarę oblane sukcesem, wciąż było straszne i szare. Moja kreatywność się zapadła, a jako człowiek zarabiający na chleb swoją kreatywnością odczułam to intensywnie.

Ciągły stan lęku przewiązanego bezzasadnym stresem powoli ewoluował w apatię, nadmierną senność, stany depresyjne i fantazje o śmierci. Nie miałam już wtedy nic do stracenia. Chciałam tylko pozwolić sobie w końcu czerpać z życia to co najpiękniejsze, dla mnie najpiękniejszy był wtedy sen. Byłam gotowa zakończyć ten cyrk, nikt nie mówił, że życie jest sprawiedliwe, ale nie wiedziałam, że trzeba walczyć ze sobą o każdy kolejny dzień.

Terapia lsd była planem dość spontanicznym, najpierw gdzieś przewinął mi się filmik na YT o grzybach, później o microdosingu. Chyba wtedy pierwszy raz od zarania czasu poczułam coś na kształt... nadziei? Jakbym wchodziła w nowe, jakbym znalazła ratunek, pokarm dla duszy.

Ostatecznie zdecydowałam się działać szybko acz rozważnie - w końcu to nie są cukierki. Sprawdzony karton z pewnego źródła. Szary, bez śmiesznych obrazków, dla mnie zaś najpiękniejszy widok. Nie miałam pewności, że zadziała tak jak się spodziewałam, ale alternatywą była przygotowana kupka leków wykradzionych mojej teściowej pielęgniarce i ostatnie pożegnanie na złotym papierze, przygotowanym za wczasu.

Wiecie, jaka była pierwsza rzecz którą zrobiłam po pierwszej dawce? Wślizgnęłam się pod kołdrę, przytuliłam mocno głowę do piersi mojego drzemiącego wybranka i pierwszy raz w życiu zrozumiałam jak to jest czuć błogi spokój. Kilogramy kamieni spadły z mojej głowy, słoń zsiadł mi z piersi, mój oddech stał się głębszy niż kiedykolwiek. Bicie serca mojego chłopca stało się moim, wchłaniałam jego ciepło jakby nigdy nie dane mi było przytulić człowieka. Wzruszam się teraz gdy o tym piszę. Odrobina chemii, tyle wystarczyło by uwolnić się z chorej, obsesyjnej kontroli nad emocjami. Już nigdy później moja czerwona lampka nigdy nie wróciła. Trwam w moim sekretnym ''leczeniu'' relatywnie krótko, bo miesiąc, ale rezultaty przeszły moje najśmielsze oczekiwania. Moje życie jest jasne, widzę życie ostrzej niż kiedykolwiek, kolory mienią się i przeplatają, moje lęki wyłożyły mi się jak na tacy i już teraz wiem jak z nimi rozmawiać. Jestem tym samym człowiekiem, ale lepszym o dwa stopnie samoświadomości. Jeszcze długa droga mnie czeka do pojednania się ze sobą ostatecznie, teraz już jednak nie wzbudza we mnie lęku tylko nadzieję i spokój, o który walczyłam tak zaciekle przez całe życie. Uratowały mnie narkotyki.