śmierć, czyściec i zmartwychwstanie, połączenie z duchem lasu.

Pojechałem samotnie nad mało uczęszczane jezioro z cudownym soczkiem z wywarem z ostatnich kilku gram grzybków które mi zostały. Rozbiłem namiot nad samym brzegiem, perfekcyjnie osłonięty przed obserwacją z naprzeciwległej strony brzegu dzięki gałęziom drzew uginającym się w stronę wody i tworzącym swoisty parasol. Jest tam też spróchniała stara wędkarska kładka na którą dało się wejść. Moim sąsiadem był bóbr, około 15 metrów ode mnie, co okazało się dopiero na drugi dzień po zażyciu. Często odwiedzały mnie też różne ptaki (o których bardzo dziwną obserwację napiszę później). Widziałem także żmiję zygzakowatą która musiała mieć swoje siedlisko gdzieś pod konarami drzew, jakiś metr lub dwa od namiotu. Wspomnę też sarnę która wieczorem i z rana przechadzała się i wydawała ryk. Nie zapomnę o rzabach które chyba próbowały wskoczyć na namiot w nocy, o myszach (lub tego typu gryzoniach) szeleszczących całą noc suchymi liśćmi, ogromnych chrząszczach bzyczących głośno jak bombowiec i osach, dwie z których zostawiły po sobie opuchliznę na mojej nodze. Pięknie gdyby nie wiszczący ludzie którzy kąpali/ły się po drugiej stronie jeziora, jakieś 500 metrów dalej (spokojna woda dobrze niesie dźwięk). Przez nich ptaki opuszczały okolicę, nie było słychać natury.

Drugiego dnia, o około 16 wypiłem soczek a z racji tego, że miał już 2 dni po otwarciu i były upały, nie był już kwaśny ale stęchły i myślę że zepsuty. Nie odstraszyło mnie to- kilka łyknięć i dostojne beknięcie, biorąc pod uwagę że nikogo oprócz zwierząt tam nie było. Pobrodziłem kilkanaście minut w wodzie, która przez 5 metrów od brzegu pod ugiętymi gałęziami drzew miała do kolan głębokości, i zacząłem odczuwać grzyby. Wcześniej zażyłem je już kilkadziesiąt razy więc bardzo dobrze wiedziałem co się dzieje.

Moja teoria w skrócie polega na tym że podczas samotnej komunii, grzyby wtrącają do rachunku sumienia, takiej kontemplacji nad sobą, można powiedzieć czyśćca (choć nie jestem Chrześcijaninem). Zmuszają do pokonania własnego ego, by połączyć się z, jak komu pasuje jakie stwierdzienie-Wyższą Świadomością, Bogiem, Kosmiczną Duszą, Duchem Natury, falami Higgs Boson etc. Dlatego przy okazji podpowiem że jeżeli zaczyna się ten tzw. bad trip, to znaczy że mamy coś na sumieniu lub chociażby nawet negatywne nastawienie i taki zły setting będzie trwał dopóki własną siłą woli to się pokona. Należy przecież oczyścić swój umysł aby móc połączyć się z najczystrzym umysłem-czystą inteligencją która przeszywa wszystko i jest podstawą istnienia wszystkiego.

A więc jak faza zaczynała się włączać, postanowiłem iść do namiotu ponieważ ostatniej nocy była burza i uciekłem z namiotu i z lasu do pobliskiego budynku bojąc się że jakieś drzewo się powali lub piorun uderzy w namiot, co można powiedzieć było realnym zagrożeniem biorąc pod uwagę pobliskie ogromne powalone drzewa, rozwalone na kawałki przez pioruny. Piorun uderzając w drzewo powoduje momentalne wyparowanie wody która znajduje się w pniu drzewa przez co rozsadza go od środka. Temperatury są tak wysokie że drzewo jest momentalnie zwęglone. Kontynuując, byłem zmęczony i postanowiłem odpocząć. Poleżałem tak około 40 minut planując co będę dalej robił w życiu, myśląc o bliskich ludziach, wysłałem parę smsów i aura się momentalnie rozjaśniła.

W tym momencie poczułem znowu więź z wszechobecnym duchem natury - czystą inteligencją. Coś co w inny sposób udaje mi się dogłębnie dokonać jedynie podczas głębokiej medytacji. Usłyszałem sowę która wraz z moim wyjściem z "czyśćca" pupuhuje 'puhu puhu'. Odczułem połączenie z nią, z serca wydobywały się duże pokłady miłości do innych istot, także ludzi, czułem jakbym emanował tą miłością, dobrem na zewnątrz. Im bardziej odczuwałem tą miłość, tym sowa głośniej wydawała 'puhu'. Tak jakby jej serce było w moim. W tym momencie jak zawsze po grzybach, przestałem bać się śmierci, że jakieś drzewo spadnie lub piorun porazi. Poczułem że mój umysł spokojnie faluje wraz z delikatnymi falami jeziora i że nie boję się niczego ponieważ jestem jednym z Bogiem.

Po kilku chwilach usłyszałem ćwierkanie małych ptaków które zleciały się dookoła mojego namiotu. Tak jakby rozmawiały o mnie lub chciały żebym wyszedl. Otworzyłem namiot i zobaczyłem kilka tych małych kolesi z których jeden był 3 metry od namiotu i siedział na powalonym drzewie. Podskoczył jeszcze bliżej i przez kilka sekund wpatrywał się we mnie i zauważył że ja też patrzę bezpośrednio w jego oczy, po czym biegł, nie leciał, biegł po pniu tak jakby ciesząc się i głośno ćwierkając. Biegł w moją stronę i odleciał. Muszę stanowczo stwierdzić że to nie była rzadna halucynacja. Uważam że dzikie zwierzęta cały czas są połączone z Kosmiczną Duszą i są pełne miłości, wbrew pozorom. Na przykład małe ptaki które żyją w grupkach były obserwowane przez ornitologów, że robią jakby pogrzeby gdy jeden z ich grupy jest martwy. Siadają wtedy dookoła martwego ptaka i siedzą w ciszy nawet kilkadziesiąt minut. Będąc juz przyzwyczajony do tego stanu umysłu, ale nigdy znudzony, wziąłem aparat, i nóż i poszedłem wgłąb lasu aby złożyć ofiarę z krwi duchowi lasu, zrobić kilka zdjęć i wziąć małą hubę na pamiątkę.