mega bad trip po fake hasu

Wszystko zaczeło się niewinnie, kumpel zadzwonił "siema, mam bucha wpadaj". No czemu, byłem u niego za 5min spaliliśmy 3 lufki bo więcej nie miał. Normalna faza po mj słuchamy muzyki i gastro. Nagle zadzwonił inny kumpel i powiedział że ma haszysz, każdy wiedział o co chodzi (fake hash). Na początku byłem zaparty że tego już nie pale, a paliłem wcześniej, fajna faza, ale nie chciałem już dłużej tego palić bo wiedziałem że to jest dopalacz i po prostu szkoda zdrowia i kiedyś może to się źle skończyć. Z tym od haszu przyjechał drugi kumpel, z którym nie widziałem się kope lat, więc sam siebie namówiłem na to żeby ten ostatni raz zapalić w dobrym gronie znajomych. W końcu nie może być źle, wokół mnie jest pare osób, które na wszelki wypadek by mnie jakoś opanowały w najgorszym wypadku, fajne towarzystwo no nic przeciwko temu żeby zapalić. Jeden z nich spytał jak palimy, ja podśmiechując się powiedziałem że walimy bongo (dość spore). Oni na to się zgodzili, choć ja nie brałem tego na poważnie, jednak po kilku minutach namowy zgodziłem się. Koleś miał tego troche więcej, więc nic nam nie żałował. Przyszła kolej na pewną osobe, która sciągnęła meeega chmure i trzymała ponad minutę cały dym w płucach. Myślę sobie "ja nie dam rady dłużej trzymać w płucach?!" i tak się stalo załadowałem mleko w bongu ściągnąłem i trzymałem ok 2 min. w płucach. Wypuściłem i wiedziałem że przesadziłem.

Pierwsze 5 minut to mega chillout. Kątem oka spoglądałem na znajomego, który miał ostrą wkręte, siedział z zamkniętymi oczami i gibał się na wszystkie strony. Nagle coś dziwnego stało się z moim umysłem. Nie dokońca wiedziałem co się dzieje ale w głowie chodziłi mi tylko myśli "ale się naćpałem", "ty pier... ćpunie co robisz ze swoim życiem?!" i inne gorsze rzeczy. Nagle strzał, przed oczami obraz którego do tej pory nie potrafię opisać. Coś jakby kosmos ale jednak nie to, coś do nie opisania. Nagle czułem że siedzę z gronem nie znanych mi osób i ćpamy. Ich sylwetki też nie były mi znane coś jak jakieś gluty, jakaś maź czy kosmici... Czułem się jak dusza, która się błąka po kosmosie i przybiera różne wcielenia, róznych osób. W mojej głowie było coś nie do opisania, istny koszmar myślałem wtedy " ja nie chcę tego", choć sam wtedy nie wiedziałem kim i czym jestem, nawet nie wiedziałem że istnieje. Miałem podczas tej fazy myśli samobójcze, tylko nie wiedziałem jak z tym skończyć bo jestem duszą, która przez wieki, wieków będzie się błąkać. Nagle czułem że ktoś mnie szturchnął dość mocno, to był mój kumpel który zaproponował mi, abym się położył. W drodze do innego pokoju myślałem że teraz jestem w ciele jakiegoś nastolatka, który ćpa. Gdy tak leżałem rozmyślałem co z sobą zrobić nie wiedziałem co się dzieje, nie wiedziałem czy teraz to jest teraz czy jakaś fikcja, ale po ok. 15 minutach usnąłem. Przebudziłem się jeszcze nie z trzeźwym umysłem udając że wszystko jest ok, pożegnałem się i poszłem do domu.

Na drugi dzień miałem istny mętlik w głowie, zastanwiałem się czy ten świat to jest tylko mój wymysł, czy jesteśmy podłączeni do jakiegoś matrixa, czy to wszystko w okół to tylko sen i nagle się wybudzę ze śpiączki w innym ciele i w innej rzeczywistości... Z tego co dowiedziałem się później od znajomych to przez pierwsze 5 minut po ściągnięciu bucha z bongo wyglądałem normalnie, nagle myśleli że będę płakał, mówili że oczy miałem szklane i wszystko co do mnie mówili ignorowałem, po prostu nie dało się do mnie dość, choć sam tego nie pamiętam żeby ktoś coś do mnie mówił. Później było już tylko gorzej, siedziałem z głową odchyloną do tyłu przez jakieś 30minut kompletnie blady.

Może ktoś miał coś podobnego i potrafi mi jakoś pomóc, bo do tej pory nie ogarniam co tam się działo no ale po prostu nie mogę tego opisać przeżycie do końca życia, na pewno odbije się to na mojej psychice. Ciekawi mnie czy byłem bliski od śmierci, czy odlatywałem już do tamtego świata, gdyby nie szturchnięcie kolegi stało się coś gorszego po prostu paranoja. Po tym incydencie NIGDY już nie dotkne żadnego dopalacza, boję się też zapalić czystej mj, że ta faza wróci. Teraz dopiero dostrzegam jaka trzeźwość umysłu jest piękna...