grzyby, bad trip na 5 meo-mipt, oraz flashback po nim.

Nie jest to zwykły TR. Zamieszczam tu historię bad tripa, oraz flashbacka który nastąpił miesiąc później pod działaniem łysiczek lancetowaych, których działanie też opiszę. Użyte imiona są fałszywe. Wszelka zbieżność przypadkowa. Nie myślałem o pisaniu trip raporta więc nie zwracałem uwagi na czas.

Jest 29 wrzesień, całość doświadczenia trwała mniej więcej 16 godzin. Około godziny 20.00 wraz z kumplem Maćkiem szacunkowo wzięliśmy po 20 mg 5-Meo-Mipta na łeb. Ładowało się w miare normalnie, ale ja czułem już szybko że jest za mocno i chciałem zostać w domu. Za namową Maćka zostałem na dworze. Miał po nas przyjechać samochodem Michał. Zanim Michał przyjechał siedzieliśmy na ławce i zadowalaliśmy się pustką w głowie - nasze głowy zapełniały dźwięki otaczającego nas świata, oprócz tego pojawiały się lekkie wygięcia obrazu. Przyjechał Michał, wsiedliśmy do samochodu. Na początku bałem się względnie agresywnej jazdy kierowcy, ale w końcu zamknąłem oczy i doświadczałem pewnej wizualnej głębi - nie było wielu wizualizacji, wręcz mało, ale sama głębia postrzegania tego co było pod moimi oczami mnie zafascynowała.

Gdy dojechaliśmy do celu podróży (z 3 km), doszedł do nas trzeźwy Filip. Maciek czuł się bardzo dobrze, ja natomiast odczuwałem się dosłownie zmiażdżony - czułem że każdy krok będzie dla mnie cholernie wielkim wysiłkiem umysłowym, potrzebowałem ciepła i komfortu żeby w spokoju potripować. Powiedziałem że nie będe w stanie chodzić po dworzu i poprosiłem kierowcę żęby mnie odwiózł do domu. Wpadłem jednak na pomysł, aby pojechać jeszcze do greengrocera po główkę kapusty na potem. Tak też zrobiliśmy. Cały czas czułem się względnie dobrze, to ja gadałem ze skepikarzem na lekkim nieogarze, ale załatwiłem co trzeba i pojechaliśmy do mojego domu.

Przed domem, gdy już na pożegnanie przytulałem się z kumplami, zauważyłem że przytulanie powoduje bardzo skomplikowane i złożone wizualizacjie zachodzące na cały mój horyzont podpowiekowego postrzegania (większość czasu miałem zamknięte oczy). Wiedziałem jeszcze tylko, że po wejściu do mieszkania (parter w bloku), muszę się bezprzypałowo przemknąć do pokoju, tak by mama ( mieszkam tylko z nią) nie widziała że jestem naćpany jak smerf. Otwieram drzwi, lekki orient czy nie ma jej w przedpokoju... tylko 4 kroki do mojego pokoju... I bum! Wygrałem! Stałem bezpiecznie w pokoju i cieszyłem się możliwością przetripowania reszty fazy za pomocą youtuba. Wszystko było dziwne, ale w miarę ogarniałem. Otworzyłem lapka i spojrzałem się na zdjęcie mojej dziewczyny. Lekko zauroczony i nagle bach. Tylko ona pozostała normalna, lecza cała reszta pokoju zaczęła się wykręcać w spirale której centrum było owo zdjęcie. Pomyślałem sobie że to dość mocne, bo peak juz chyba minął (wcześniej nie odczuwałem że załadowalo się maksymalnie, po prostu jakoś było), ale nie przejąłem się i stwierdziłem, że najlepiej będzie jak znajdę sobie jakieś zajęcie (wirowanie ustało). Usiadłem na kanapie, podłączyłem do lapka słuchawki i włączyłem "Funkadelic - Maggot Brain". Na początku spoko, słuchało się trochę inaczej niż przy porzednich doświadczeniach z Miptem (nie odczuwałem takiego rozstrumieniowania dźwięków). Ale po około 6 minutach stwierdziłem, że jest bardzo dziwnie.

Zaczęło się robić za mocno. Myślałem że jestem po szczycie, a faza narastała - robiło się coraz bardziej psychodelicznie. W końcu przestałem cokolwiek ogarniać i zacząłem zwijać się w łóżku. Rozebrałem się do majtek, bo było mi za gorąco. Zadzwoniłem do kumpli żeby przyjechali do mnie jak najszybciej bo jest ze mną źle - powiedzieli że przyjdą bo nie mają teraz auta. Zadzwoniłem także do dziewczyny (Justyny) aby do mnie przyjechała. Wiedziałem że potrzebuje jakiejś stabilizacji i nawet Bóg nie wydawał mi się na tyle stabilny. Gdy rozmawiałem przez telefon z dziewczyną (20.33) było w miarę dobrze i starałem się rozmawiać jak najdłużej, gdy ona do mnie jechała. W końcu zadzwoniłem do znajomych którzy jak miałem nadzieję będą w stanie ogarnąć jakieś środki na uspokojenie. Nie mieli, ale powiedzieli że także przyjadą. Miałem w głowie psychodeliczną papkę - nie ogarniałem z tego zupełnie nic, czułem tylko jak przegrzewa mi się mózg. Zmieniłem "Funkadelic" bo stwierdziłem, że potrzebuje czegoś na uspokojenie i włączyłem Boba Marleya – płytę "Survival". 2 kawałki z tej płyty trochę spaczyłem, gdyż gdy teraz je słysze przypomina mi się ta plastikowa, obca, psychodeliczna wersja, którą wtedy słyszałem.

W końcu zawołała mnie mama do kuchni. Leżałem w samych majtkach na łóżku w totalnym chaosie, ale miałem na tyle trzeźwego umysłu aby wstać, ubrać się i z nią chwilkę pogadać. Podczas tej krótkiej rozmowy było dobrze. Robiłem coś i nie miałem czasu na bad tripowanie. Gdy wróciłem do pokoju, pomyślałem żeby wyjść na spacer , ale bałem się że nie będę zupełnie tam ogarniał i wróciłem do łóżka. Nie byłem w stanie się zmobilizować. W końcu odkryłem że skupianie się na oddechu w miarę mnie uspokaja, lecz nie dawało kompletnej ulgi.

W końcu przyszło 2 kumpli i wtedy zaczął się spokój. Gdy zacząłem z nimi rozmawiać, nadaktywność mojego mózgu mogła się w końcu ukierunkować inaczej niż upierdzielając swojemu właścicielowi. Po pewnym czasie przyjechało więcej znajomych, i jeszcze więcej i moja dziewczyna. W moim pokoju nagle znalazło się ok. 10 osób. Było mi jednocześnie głupio, że przez mojego bada musiałem mobilizować tylu znajomych i jednocześnie ciepło, że aż tylu przyszło. Dodam jeszcze, że gdy względnie było wszystko w porządku - słuchając toola nagle pojawił się taki histeryczny, schizowo, paranoiczno wkręcający nawrót lęku. Szybko udało mi się go „schować”.

Ostatecznie wyszli wszyscy oprócz mojej dziewczyny. Poprosiłem ją by została na noc (następnego dnia pierwszy dzień studiów), bo bałem się że gdy zostanę sam, znowu zacznie mi odpierdzielać. Leżeliśmy i gadaliśmy aż do około 6.30, zasnęliśmy około 7.00. Gdy ją odprowadzałem na przystanek miałem jeszcze dużo OEV-ów, ale poza tym było ok. Wróciłem do domu i nie mogłem zasnąć do 14.00. W końcu pojechałem na pierwszy dzień na uczelni. Od kiedy zaczęło się źle miałem wrażenie, że coś poszło nie tak - Mipt nie załadował się tak jak powinien. Były to dość kwaśne myśli, ale już wtedy czułem że ta substancja jakby wbudowała się we mnie. Wiedziałem jednak że myślenie o tym nie ma sensu, bo strach przed własnymi myślami w niczym nie pomoże. O jak trafnie myślałem. Wnioski: nie był to trip pełen wniosków. Jedyne czego się nauczyłem, to że te substancje mogą być nieobliczalne i trzeba zaopatrzyć się w jakieś benzodiazepiny, czego jednak niestety nie zrobiłem.

30 październik. Tego dnia ok. 15.30 poszedłem oddawać krew, niestety okazało się że mam zbyt niskie ciśnienie krwi i zostałem zdyskwalifikowany, bo krew nie chciała leciała, mimo wypicia dwóch, mocnych kaw.

Około godziny 23.00 zjadłem 65 wysuszonych łysiczek - na spokojnie, po jednym każdego smakując z osobna. Zanim się załadowały, wylądowałem z kumplem w lesie (on brał MXE 60 mg pierwszy raz). Usiedliśmy na środku drogi i zacząłem podziwiać niepowtarzalność i nieschematyczność drzew oraz wyjątkowość danej chwili i miejsca. W końcu wstaliśmy ponieważ Michał stwierdził że woli usiąść w ciepłym (mieliśmy iść do Maćka), ale pochodziliśmy jeszcze chwile po lesie (psylocybina w fazie nieogarnięcia - ładowała się). Nagle wyszliśmy na boisko, gdzie po drugiej stronie siedzieli na ławce kumple. To był mój peak. Było coś około 24.00, ale wszystko było kolorowiutkie i wciąż zmieniało kolory. Poza tym żadnych większych wygięć (wszystko było na swoim miejscu, ale w ten piękny niepowtarzalny kolorowy pełen miłości i chęci do życia sposób). Porzuciłem wszystkie wcześniejsze oczekiwania względem grzybów- myślałem że pomogą mi się odnaleźć w samym sobie, ale zrozumiałem że grzyby nie są mi do tego wcale potrzebne i po prostu korzystałem z piękna tripu. Cieszyłem się z niepowtarzalności i kompletnego braku schematów w lesie - wielka elastyczność umysłu i jednocześnie pełna świadomość. Była też cała kupa myśli o samym sobie, na przykład o rzeczach które chcę w sobie zmienić (a jednak). Mega pozytywny trip. Dopiero po jakiś 2 godzinach od peeku zdałem sobie sprawę z nieziemskich CEVów (OEVów brak). Nieziemska głębia kolorów obrazów które pojawiały się od razu po zamknięciu oczu, kompletnie mnie oszałamiała. Pojawiły się rozkminy skąd biorą się tak wspaniale zgrywające się fraktaliczno naturalne obrazy. Nie jestem w stanie opisać tego co dokładnie oglądałem - uwierzcie na słowo - było cudowne.

I tu zbliżamy się do punktu kulminacyjnego. Około 3.00 w nocy siedząc na pniaku, oglądając drzewa i gadając z kumplami stwierdziłem że czuje coś dziwnego. W sumie to od razu poznałem co czuje. W ciągu 5 sekund byłem na flashbacku z 5 Meo-Mipt. Zaczęło się od paru OEVów, które szybko przeszły na pełny horyzont widzenia (po prostu wiedziałem że to Meo Mipt). Od razu pojawiły się także te fizyczne odczucia – jakby lekkie zatrucie, pewien wysiłek umysłowy oraz taki niepokój, strach. Powiedziałem Maćkowi że jest źle i żebyśmy poszli do niego. W końcu tam wylądowaliśmy. Efekty nie znikły. Jeżeli coś znikło to psylocybina, ale Meo Mipt działał jak na peaku. To była powtórka z bad tripu, te same odczucia i nieogar fizyczno psychiczny, tylko OEVy bardziej pełne niż wtedy. Próbowałem się uspokoić i nawet dobrze mi to wychodziło. Skupiałem się na czymś kompletnie innym i jakby flash back zanikał. Cały czas było dziwnie, ale względnie dobrze. Gdy myślałem że już prawie spokój pojawiło się coś czego się przestraszyłem. Powracający flashback. Czułem jakby coś z wnętrza mojej głowy chciało wyjść na zewnątrz (to ten niepokój z meo). Udało mi się to zdusić. Naprawdę udało mi się zbierać moją rozciętą podświadomość w kupę samym postanowieniem, pewnym zaparciem - nie wiem jak to nazwać. Przeogromna siła woli. Przeszedłem jeszcze przez 2 takie powracające flashbacki z którego ostatni nie zrobił na mnie wrażenia - tak bardzo byłem skupiony na czuciu siebie. Właśnie to dawało mi tą normalność. Tak jakbym łapał się swojego serca. Cały czas musiałem być w pełni świadomy i „czuć siebie”- nie mogłem pozwolić na to by „to” przejęło nade mną kontrolę.

Wiedziałem że Meo Mipt jeszcze gdzieś tam w tle robi swoje, ale zająłem się innymi rzeczami. Wyszliśmy na dwór i naprawdę czułem się świetnie. Ok. 4 nad ranem mój organizm był wyczerpany. 20 godzin na nogach z czego ostatnie 2-3 w pełnej mobilizacji świadomości – naprawdę chyba jeszcze nigdy nie byłem tak świadomy wszystkiego co się dzieje. Moje serce jakby chciało wyskoczyć, jednocześnie płytkie uderzenia. Czułem też kłucie w palcach lewej ręki i ogólne odwodnienie organizmu. Stwierdziłem że muszę odpocząć i usiedliśmy. Chwila rozkojarzenia. I nagle poczułem jak moja świadomość odrywa się od ciała. Byłem już trochę ponad ciałem i nie w pełni reszty ciała i pomyślałem „NIE! – ja tu zostaje!”. Bałem się że jak opuszczę ciało, to nie będę w stanie wrócić. Czułem brak spójności ducha i ciała. Znów byłem w pełni świadomy i teraz bałem się tego co mi się przed chwilą przytrafiło. Wiedziałem że muszę być w pełnej mobilizacji, jednocześnie byłem wyczerpany i potrzebowałem snu. Wróciliśmy Do Maćka.

Zdawałem sobie sprawę, że jest ze mną źle, potrzebowałem odnowy witalnej, organizm cały czas pracował na pełnych obrotach. W końcu stwierdziłem – naprawdę bałem się śmierci - że trzeba zadzwonić po karetkę. Potrzebowałem specjalistycznej opieki, tak wtedy myślałem. W końcu przyjechali. Lekarze okazali się mendami śmiejącymi się z naćpanego gnojka. Nie chcieli mi dać kubeczka wody ani nawet rozmienić pieniędzy, gdy czekałem przy automacie na SORze. Tylko wszystkie CeVy znowu wróciły, ale już kompletnie nie miałem siły się mobilizować. Ostatecznie podłączyli mnie pod kroplówkę i dali coś na uspokojenie (wtedy naprawdę było dobrze, bo cały czas czułem męczące wahania temperatur). Ostatecznie wyszedłem o 12.29 tego samego dnia bez konsekwencji finansowych czy prawnych. Po powrocie do domu przespałem 24 h. Oczywiście mama dowiedziała się o wszystkim i opowiedziałem jej skróconą wersję mojego eksperymentowania z różnymi stanami świadomości.

Psychodeliki, dysocjanty ogólnie wszystko poza ziołem i alkoholem (który pijam sporadycznie) odstawiam na czas bliżej nieokreślony. Wcześniejsze obawy, że Meo Mipt się we mnie „wbudował” teraz się tylko utwierdziły. Wiem że to coś cały czas gdzieś we mnie siedzi i nie wiadomo czy lub i kiedy się pokaże. Był to chyba mój najbardziej wartościowy trip w życiu. Nauczyłem się wiele o innych, trochę o sobie, ale przede wszystkim nauczyłem się doceniać życie. Naprawdę bałem się że umieram, że idę tam gdzie istnieje byt, ale nie ludzki. Inny niż ten którego doświadczamy całe życie. Kiedyś przyjdzie na mnie pora, ale teraz jest mój ludzki czas. Zrozumiałem co znaczy łapać życie. Doceniam teraz nawet ból - każde ludzkie uczucie. Pare dni temu spaliłem ciut za dużo zioła. Nie sugerowałem się niczym, czułem się nawet dobrze, ale czułem podobny do tych przeżyć pewien wychodzący lęk i potrzebę robienia czegoś, pewną nadaktywność umysłową. Szybko jednak się uspokoiłem.

Czy jest ktoś, kto jest w stanie wytłumaczyć mi co się ze mną stało? Skąd miesiąc po przeżyciu pełen powrót fazy? Czego na pewno powinienem unikać, a jakie substancje mogą być „bezpieczne”? Chce ubezpieczyć się w jakiś środek uspokajający żeby był na wszelki wypadek. Co najlepsze? Mam nadzieje, że wypowiedzą się ludzie dobrze znający się w tym temacie.