retrospekcja z czterech lat.

Jesień 2010
Święcenie domu, jak zwykle nużące. Wychodzę na spacer. Wchodzę do apteki, czuję jak się pocę ze stresu. To właściwie takie straszne, ale podaję przez okienko te sześć złotych i mówię "Acodin poproszę". Idę do Biedronki i kupuję napój energetyczny. Jest około godziny dziewiętnastej, ale jest już ciemno. Siadam na przystanku, dziesięć minut do autobusu. Rozglądam się wokół i wyciskam z blistrów trzydzieści tabletek. Połykam wszystkie na raz łapczywie zapijając energetykiem. Wracam do domu. Wchodze pod prysznic i czuję jakby to było piekło. Dwie godziny drapię się pod gorącą wodą. Płynie ze mnie krew, ale nie przestaję. Sprawia mi to nieokreśloną przyjemność.

Zima 2010
Obniżka cen. Robię spacer po całym mieście. W torbie mam trzydzieści osiem opakowań. Wystarczy mi na około dwa tygodnie. Codziennym rytuałem jest włączanie Crystal Castles i ćwiczenie w ogromnych ilościach całą noc. Nie było dnia w którym bym odpuściła.

Zima 2011
Do tej pory zdarzało mi się wymiotować tylko gdy zjadłam dużo. Teraz wymiotuję wszystkim. Przed szkołą wrzucam pół paczki, po szkole półtora. Tak się kręci od roku.

Wyszłam z lekcji religii do łazienki. Zwymiotowałam. Nie widzę w wodnych wymiotach żadnej tabletki więc wszystko się już wchłonęło. Wstaję. Pierwszy raz tak mocno mi się kręci w głowie. Uderzam głową w ścianę i spadam na posadzkę. Budzę się piętnaście minut później.

Wiosna 2011
Ptaki pięknie śpiewają, ja się cieszę. Znowu wymiotuję. Przestałam mieć pieniądze na Acodin. Przeraża mnie wizja ćwiczenia bez niego i przeżywania zakwasów.

Lato 2011 
Już za miesiąc do szkoły. Całe wakacje przechodziłam w różnych miejscach. Szczególnie skupiłam swoją uwagę na odczytywaniu pamiętnika samobójczyni spisanego na ruinach. 

Jesień/Zima 2011
Wkręciłam się w towarzystwo. Głównie trzecioklasistów. Na każdej przerwie paliłam z tą obojętnością, przymrużonymi oczkami i cienkimi źrenicami. Zaczęłam palić trawę. Najpierw dla niepoznaki, potem przez chwilę byłam psychicznie wjebana. Wszystko było dobre. Codziennie energetyk i blister Acodinu, jakoś dawałam radę.

Wiosna/Lato 2012
Zaczęłam opuszczać treningi. Przecież ta sztuka walki była dla mnie wszystkim, sekcja jak rodzina. Ja to wszystko pierdolnęłam, bo nie byłam w stanie na nie się dotoczyć. Codziennie kilka paczek Acodinu, codziennie paczka papierosów i dwa piwa. Zaczęłam wagarować.

Jesień/Zima 2012
Niby wszystko w porządku. Niby. Udaję, stale udaję. Nie ma starych znajomych. Mało jem. Dużo uczucia głodu. Przestałam się od czasu do czasu zabawiać szkłem. Kupiłam pierwsze w życiu żyletki. Coraz bardziej zaczęłam być samotna, tracić znajomych. Topiłam się w swoim cierpieniu. Kupione sporo paczek Acodinu i Antidolu. Dzień w dzień ćpanie.

Zima/Wiosna 2013
Pierwszy raz jadę do szpitala. Mimo wszystko nie przeraża mnie to jakoś specjalnie. Skierowali mnie, bo więcej się głodzę niż jem. Nawet tam obsesyjnie szukam żyletek, szukam okazji żeby zapalić. Pewnego razu nawet mi i Zuzie udaje się zjeść paczkę Acodinu. Nikt się nie dowiedział nawet o naszym wyjściu przed budynek na papierosa. Później dwa odwyki z których uciekłam.

Lato/Jesień 2013
Ledwo co zdałam. Jade do kolejnego szpitala, tym razem w Olsztynie. Oddział zamknięty. Tam po raz kolejny próbuję popełnić samobójstwo wieszając się na prześcieradle. Dużo rozmawiam z narkomanami, pokonuję ich mimo wszystko doświadczeniem. Jak słucham durnych rywalizacji o to kto dłuższą krechę z psychotropów to chce mi się z żałości rzygać. Wyrobiłam sobie wysoką pozycje w grupie. Wracam do domu. Coraz więcej przeszukuję strony o narkotykach. Coraz mniej chodzę do szkoły. Kupiłam strzykawkę i igłę. Założyłam wenflon. Przydał mi się. Pierwszy ciąg na metkatynonie. Z każdym dniem iniekcje wychodzą mi coraz lepiej.

Zima 2013/2014
Cały czas jestem upierdolona. Nie ważne czy to kotem czy to deksem czy kodą czy helupą. Przestaję się ciąć. Przestaję też chodzić do szkoły. Na facebooku i forum poznaję dużo ćpunów. Mam w nich większe wsparcie niż w ludziach na miejscu. Znowu jade do ośrodka. Codzienne libacje alkoholowe matki są codziennością. Więc dlaczegoby nie zrobić sobie narkotykowych?

Wiosna 2014
Pokój cały w strzykawkach, igłach, maku, pudełkach po lekach. Nikt już tu nie wchodzi, ja nie wychodzę. Nie jestem w stanie do pokoju donieść ostatnimi czasami nawet herbaty. Zaczynam seplenić, tracić świadomość patrząc w jeden punkt na niebie w którym nic się nie dzieje. Zaczynam widzieć we wszystkim barwy, wszystko jest takie piękne. Dopóki działanie się nie skończy. Wtedy wszystko wkurwia. Ale to już tylko kwestia wkłucia, odpowiedniego trafienia. Jest dobrze. 
Nie potrafię myśleć o niczym innym. Cała się trzęsę. Czuję, że wszystkie uczucia zostały ze mnie wyprane. Mam zaburzony błędnik ruchowy, chodzę krzywo. Nie pamiętam już jak to jest mieć ciepłe ręce czy stopy. Dłonie u czubkach są fioletowo-różowe i bolą. Mięśnie też bolą. Na dłoniach mam pełno drobnych kropeczek, bo już ledwo się wkłuwam. Nie odczuwam już zmęczenia. Zaczynam okradać ludzi, matkę, apteki.

08.04.2014
Ósmy dzień trzeźwości. Nie daję już sobie rady. Piję czaj mimo, że prawie, że wymiotuję. Czekam na paczkę z każdą sekundą coraz bardziej. Ładuję w siebie wszystko co się da. Kości bolą, mięśnie bolą, wszystko boli. Nie mam pieniędzy na to żeby się porządnie zgrzać. Wpieprzam dużo tabletek przeciwbólowych, dużo jem. Czuję się tak chujowo, że ledwo co jestem w stanie wyjść z psem. Myśli o samobójstwie są coraz bardziej uciążliwe. Nie liczy się już dla mnie nic. Sprzątam cały dom w nadziei, że coś znajdę. Gdy coś znajdę wkłuwam się w żyły, albo mięśnie tępą igłą i już zacinającą się strzykawką wpuszczam aby wpaść chociaż na chwilę wpaść w błogostan. Muzyka stała się moim jedynym przyjacielem. Mam tak wielkie zaniki pamięci, że nie jestem w stanie napisać tutaj wszystkiego, bo zwyczajnie nie pamiętam. Notatki im krótsze tym bardziej pora roku zajebana. Nie widzę już nic poza narkotykami. Eksperymentuję już ze wszystkim co tylko wpadnie mi w ręce. 

25.12.2014 1:50

Wigilia. Stabilizuję się, okłamuję, że nie ćpam. Psychiatrę, terapeutkę. Próbuję z chłopakiem-ćpunem ułożyć sobie wszystko na nowo. Znowu chodzę do szkoły i staram się. Na prawdę się staram być normalna. Żałuję, że zaczęłam. 

Stale jestem tutaj gdyby ktoś chciał dalej śledzić. 
http://www.photoblog.pl/parodiaczlowieka