potwór

Wkładam malutki kartonik pod dziąsło. Gorzki smak jest ledwie wyczuwalny, zdrętwienie twarzy jest również ledwie wyczuwalne. Mija 20 minut i zaczynam czuć bodyload. Bodyload jest nieoczekiwanie mały. Zero wazokonstrykcji, niemal nie chce mi się rzygać, nie odpala mi się gratisowy patologiczny kaszel. Cudnie.

Wychodzę na dwór. Mam zamiar przejść się wokół działki z bestią. Daje jej ciastko i idziemy. Mam wrażenie że substancja weszła już w pełni. Delikatne kolorki, bardzo delikatne wizuale, psychodela na całkiem przyzwoitym poziomie. Spaceruje mając przy nodze 50 kilowego potwora. Potwór biega po całej działce. Idę wzdłuż siatki za którą sąsiad ma sad, przegnile jabłka eksplodują mi pod nogami. Dociera co mnie ważny fakt. Kiedy dotrę do rogu ogrodzenia będę widział sporą część okolicy, przy takiej pogodzie i na sajko … Postanawiam nie odwracać się dopóki nie będę na szczycie wzniesienia.

Odwracam się i uderza mnie piękno. Zapominam o wszystkim i podziwiam. Niemal bezchmurne niebo po którym przesuwa się z wolna kilka obłoków, żółtozielona trawa przebijająca się gdzieniegdzie spod śniegu, brunatne ziemia na polu, staw na którym poruszana wiatrem delikatnie dygocze trzcina. Jest przepięknie. Mam chęć wykrzyczeć to na głos i po chwili wahania decyduje się na ten krok. Naćpany przeszczęśliwy typ stoi na górce w słoneczny dzień i krzyczy jak tu jest pięknie. Jasne – czemu by nie.

Potwór siada przy mnie. Z ciekawością obserwuje swojego drącego mordę pana. W jego brązowych oczach jest uprzejme zainteresowanie. „ Człowiek, naćpałeś się. Idziemy dalej czy będziesz tu stał i się wydzierał ? „. Idę automatycznie, jak robot. W pełni koncentruje się na tym co widzę. Staram się utrwalić ten obraz na zawsze.

Mając wrażenie, że nie będzie już mocniej, wracam na chwilę do domu, zmieniam szybko buty na takie które mogę upierdolić od góry do dołu i wychodzę. W pomieszczeniu jest bardzo klaustrofobicznie. Zakładam suce obrożę i podpinam smycz. Postanawiam przejść się z nią na dłuższy spacer – jakieś 4 kilometry po miejscowości w której mieszkam. Potwór jest niezwykle kontenty.

Mam wrażenie, że nie idę tylko płynę. Wizuale zamiast przybierać na sile postanawiają zaniknąć. Muzyka jest jakby za głośna. Oddycha mi się jakby za ciężko. Ruchy zwalniają. Dzieje się coś niezbyt dobrego. Z każdym krokiem obraz przechyla się o 30 stopni to w lewo to w prawo. Tup tup – przechył, tup tup – przechył. Słońce odbijające się od śniegu razi mnie w oczy. Kilkaset merów za mną dostrzegam innego typa z psem – bardzo niemiłą jest mi myśl o jakiejkolwiek interakcji. Wszystko zaczyna mi przeszkadzać i stawać się cholernie nieprzyjemne.

Nie poznaje tego świata. Nie chodzi o to, że jest jakoś zmieniony wizualnie. Po prostu nie wiem gdzie ja kurwa jestem. Nic nie wygląda znajomo. Mam wrażenie, nie  wrażenie – pewność – że to wszystko wygląda nie tak jak powinno. Jak ma wyglądać ? Jak wyglądało przedtem ? Co właściwie jest nie tak ? Gdzie mam znaleźć cholerny punkt odniesienia. Zamykam na chwilę oczy. Widzę diabelski młyn, wirujący w kilku płaszczyznach jednocześnie.  Wcale nie pomaga. Z każdym krokiem zwiększa się ciśnienie i grawitacja, jestem dosłownie miażdżony przez psychodelę. Momentami ciemnieje mi przed oczami i mam wrażenie, że zbliża się blackout w trakcie którego mogę zrobić naprawdę wiele głupich rzeczy.

Okay dotarło do mnie, że jest za mocno. Mózg wymyśla, że wypadałoby zacząć jakoś się ratować. Pierwsza próba -  wyłączam muzykę. Brzęczący  rój owadzich skrzydeł natychmiast wypełnia mi czaszkę nieomal ją rozsadzając. Natychmiast cofam ten krok. W słuchawkach Rammstein – idealnie kurwa na uspokojenie. Niestety nie bardzo kojarzyłem, fakt że utwór można zmienić.  Druga próba – postójmy chwilę w miejscu. Jest gorzej – w każdym oknie, leżących nieopodal budynków dostrzegam zagrożenie. Nie ze strony ludzi – czai się tam to obrzydliwe, wirujące coś i jeśli będę stał w miejscu zbyt długo to na pewno ….

Z odrętwienia wyrywa mnie szarpnięcie. Suka ciągnie delikatnie smycz przypominając, że jesteśmy na spacerze. Przez te kilka strasznych minut zapomniałem, że nie jestem sam. Poznaje potwora. Potwór nie  wygląda wcale groteskowo. Błyszcząca czarna sierść, rzędy mocny zębów, zabawny psi wyraz twarzy – mam w polu widzenia coś co wygląda normalnie. Nie wpadłem na to od razu, ale bestia wyglądała normalnie ze względu na swoją dynamiczność. Statyczne obiekty które obserwowałem natychmiast wyginały się, rozwarstwiały i zaczynały wyglądać nieprzyjemnie. Suka poruszała się sama z siebie – była zbyt szybka dla tego potężnego wiru, umykała mu.  Z brązowych  oczu odczytuje krótką wiadomość „Człowiek, na spacerze to się spaceruje”.

Ma rację. Zaczynam się poruszać. Atmosfera napięcia wcale nie opada. Pojawia się jednak myśl, że skoro zwierzak gdzieś mnie ciągnie to chyba poznaje okolice i mniej więcej wie co mamy robić. Rozważam kierunek marszu. Do domu mam niecały kilometr – w domu zaś na pewno znalazłoby się coś co zbiłoby fazę, albo przynajmniej zminimalizowało jej moc.  Co ciekawe taką opcję odbieram jako porażkę. Marsz powrotny na pewno rozciągałby się w nieskończoność, a świadomość tego, że uciekam i nie ogarniam uwypukliłaby wszystkie nieprzyjemne aspekty fazy. Poza tym ktoś szedł za mną – musiałbym minąć inną istotę ludzką.

Nieco zrezygnowany decyduje się na kilkukilometrową wędrówkę okrężną droga. W głowie mam już rozpisany plan podróży. Najpierw jakieś dwieście metrów przez drogę po obu stronach której są budynki, potem  nieco większa odległość przez park – klaustrofobiczny drzewny tunel. Co potem ? Potem wychodzę na dróżkę biegnącą między polami, w oddali której majaczy las. Ta myśl jest krzepiąca – wystarczy przebić się przez park i wszystko będzie w porządku – wielka otwarta przestrzeń jest czymś czego bardzo potrzebuje.

Idąc patrzę na sukę – wrażenie, że jestem przez nią ciągnięty na saniach albo czymś  podobnym jest bardzo silne. Idziemy, idziemy, idziemy. Czemu to tak długo trwa ? Kiedy jestem między drzewami, muzyka zmienia się niespodziewanie na soundtrack z wiedźmina. Dziki gon pojawia się jak na zawołanie. W koronach drzew sunie dym kształtujący się momentami w grupę jeźdźców, momentami zaś w trupa w koronie obleczonego w obszerne szaty. Ta wizja nie budzi we mnie jednak niepokoju – po chuj niematerialny dym miałby się wdawać ze mną w interakcje ?

Wyjście na otwartą przestrzeń sprowadza fazę do poziomu który jestem w stanie zaakceptować. Moc jest na granicy tego co jestem w stanie znieść, ale nie ponad nią. Kucam przy suce. „Podaj łapę”. Podaje. Chyba wszystko jest okay i można już tripować co nie ?

Kolejne piętra gałęzi w odległym lesie kształtują się w idealnie równe rzędy. Na poły naturalna drzewna budowla jest zamieszkana przez stworzenia które z braku laku nazywam elfami. Te konkretne są strasznymi, zdegenerowanymi skurwysynami.  Jest to zupełnie pewne i naturalne.  Zalegający śnieg i czarna ziemia też układają się w poziome rzędy, wygląda to nawet nieźle. Uświadamiam sobie,  że słońce chyli się ku zachodowi i jeśli minę pagórek za którym stoję to na pewno je zobaczę.

Czerwonawa, ognista kula wygląda w miarę normalnie, zaś okolica skąpana czerwono-różowym światłem już nie. Znów pojawia się wrażenie, że wylądowałem w zupełnie innym świecie, jednak teraz nie jest nieprzyjemne. Zatrzymujemy się, stoimy, podziwiamy. Potwór następuje na zamarznięta kałużę łamiąc lód i pije wyciekającą wodę. Wygląda to estetycznie.

Reszta marszu koncentrowała się w sumie na podziwianiu. Podziwianiu wszystkiego. Dalej twierdzę, że nie były to wizuale – była to psychodeliczna dziwność wszystkiego. Maszerując zastanawiałem się czy psychodeliki rzeczywiście mogą mi coś dać. Po chwili namysłu doszedłem do wniosku, że nie ma chuja. Głębsza refleksja nad tą i innymi psychodelicznymi fazami sprowadziła je do poziomu zabawek. Są wizuale, jest dziwność i ta specyficzna euforia, pojawia się również nowe spojrzenie na pewne sprawy. Czy jednak kiedykolwiek jakkolwiek wpłynęło to na moje życie ? Czy i jak wyobrażam sobie taki wpływ ? Nie, nie i nijak.  Jestem tego pewien do teraz. Jestem również pewien, że nie mogę być pewny wpływu psychodelików na innych ludzi; nie chcę i raczej nie mogę uogólniać.

Dopiero na samym końcu fazy dostrzegłem w końcu wizualizację na tyle mocną, że aż zapierającą dech w piersiach. Usiadłem przy potworze i spojrzałem nań. Futro zmieniło kolor na niebieskawy i odwarstwiło się wraz ze skórą od pyska. Zielonkawe mięśnie, ścięgna i tkanki miękkie szybko poszły w jego ślady. Patrzyłem wprost w wyszczerzoną czaszkę z której patrzyły na mnie tylko te spokojne brązowe oczy. Niestety wizja rozmyła się w ciągu kilkunastu sekund i nie chciała już powrócić.

Pora zjeść. Wyniosłem Bestii miskę z surowym mięsem, a sam wziąłem do ręki pomarańczę. Abstrakcja tego co robimy uderzyła mnie z kilkusekundowym opóźniniem. Posilający się razem naczelny i psowaty. Małpa i wilk. Drapieżnik i wszystkożerca.  Kontrast był przeogromny – ryknąłem śmiechem i położyłem dłoń na głowie suki. Mruknęła po swojemu, żebym się odpierdolił jak je i wsuwała dalej.

Dalsza część podróży nie była z mojej perspektywy w żaden sposób ciekawa i dlatego w tym momencie skończę.

Ps: proszę moda o dodanie 25e-nbome do substancji otagowany bo nie znalazwszy tego w tagach dałem z braku laku randomowy nbom