nieprzyjemny trip i to co po nim pozostało...

W czerwcu tego roku zdecydowaliśmy ze znajomymi aby wyjechać nad jezioro, rozpoczynały się wakacje, pogoda dopisywała, typowy letni krajobraz. Aczkolwiek zdecydowaliśmy, iż jako będziemy mieli tam bardzo dużo czasu, możemy zabrać ze sobą również naszych małych przyjaciół. Zazwyczaj jestem przeciwna tripowaniu na psychodelikach w obcych miejscach, aczkolwiek grzybków spróbowaliśmy raz wcześniej, w domu kolegi. Byłam bardzo pozytywnie zaskoczona ich działaniem, ponieważ mimo iż trip był bardzo mocny, dało się go szybko i łatwo ogarnąć. Nie czułam się zagubiona, oderwana, tak jak w przypadku innych psycho substancji np. nbome. Stąd też przekonanie, że nic złego nie może nam się stać na łonie natury. No i tutaj popełniliśmy błąd.

Chciałabym zastrzec wszystkich wrażliwych na działanie substancji psychoaktywnych przed próbowaniem ich w miejscach, z którymi nie jesteście zaznajomieni. Na tamtej plaży byłam po raz pierwszy w życiu, jezioro było oddalone od naszego miasta o jakieś 90/100km(!), mieliśmy wracać z matką koleżanki, która odcięła się od nas na cały dzień. Już od momentu przyjazdu czułam się tam trochę nieswojo, nie potrafię stwierdzić dlaczego. Ciągle miałam wrażenie, że od domu dzieli mnie kilka minut drogi a w momencie uświadomienia sobie jak daleko jestem ogarniała mnie lekka panika. To powinno być ostrzeżeniem. 

Ale przejdźmy do sedna. 

Chipsami zajadami ok. 3 g meksykańskich i czekamy na efekty. Od ludzi byliśmy odgrodzeni małym lasem, mimo wszystko czuliśmy lekki niepokój, ale staraliśmy się zachować dobry nastrój.

Mija ok. 40 minut, jest dosyć gorąco, więc z trzeźwą koleżanką postanawiamy iść się wykąpać, kolega (tripujący, nazwijmy go S) decyduje się zostać. Weszłam do wody, popluskałam się kilka minut i wtedy poczułam że robi się śmiesznie. Po prostu mi wchodzi. Zaczynam mieć lekkie wizuale, falująca woda wygląda jak zielony jedwab powiewający na wietrze, kolory robią się wyraźniejsze, drzewa ożywają a na niebie chmury układają się w przeróżne dziwne kształty. Wszystko jest bardzo zabawne, śmieję się tak bardzo, że koleżanka boi się czy przypadkiem zaraz się nie utopię, pałam do niej na tamtą chwilę niezwykłą sympatią.. Mimo wszystko jest jakoś cicho. Jakby przez cały ten czas obserwowała mnie jakaś dziwna siła (?) Z niewiadomymi zamiarami, ale zbywam tą myśl i cieszę się chwilą. Przypominam sobie o S, który zdecydował się zostać na plaży, dlatego podchodzę bliżej brzegu i zaglądam w miejsce, gdzie się rozbiliśmy. Stał prosty jak struna, jego mina trochę mnie niepokoiła, kolory za nim wydawały się być ciemniejsze, jakby całe otoczenie przesiąkło jego dziwnym nastrojem. Trochę mnie to przestraszyło. Bad tripy na psychodelikach niegdyś były u mnie na porządku dziennym i przebiegały tak straszliwie iż nieraz ciężko było mi spojrzeć na nie i powstrzymywać odruch wymiotny, toteż możliwość bad tripa na grzybkach których obawiałam się najmniej wydaławała mi się coraz bardziej prawdopodobna. Cały dzień odczuwałam dyskomfort, w sumie nie ma się co dziwić.

Wyszłyśmy z wody, czułam wtedy tripa całym ciałem, przestrzeń załamywała się, obraz przybliżał się i oddalał, widziałam bardzo szczegółowo a idąc boso po ściółce czułam każde ziarenko piasku na skórze. Im bliżej miejsca naszego rozbicia tym niepokój wzrastał. W tamtym okresie moja więź z S była bardzo silna, jakbyśmy przez cały okres naszej przyjaźni wytworzyli linki z jednego ciała do drugiego. Często tripowaliśmy razem i zawsze nasze tripy wyglądały tak samo, nadawaliśmy na tych samych falach. Okazało się, iż złapał bad tripa, kiedy my byłyśmy w wodzie. Co za tym szło jest raczej oczywiste, przekazał mi swój nastrój. W tamtej chwili wszystko dookoła zrobiło się ciemniejsze i takie.. nieprzyjemne. Halucynacje bardzo zaczęły mi przeszkadzać, czułam że jestem w pewnym sensie uwięziona w tym dziwnym, mrocznym świecie.. Akurat zaszło słońce i mocniej zaczął wiać wiatr, co na pewno nam nie pomogło. Z grzybkami taki jest problem, że jak już się złapie bad tripa to ciężko z niego wyjść, nie da się tak bardzo kierować tripem jak np. w przypadku LSD. Więc wszystkie moje starania mówienia na głos, że to nie jest prawdziwe, że niedługo się skończy i że cały dyskomfort jest tylko w mojej głowie na nic się nie zdały. Wszystko mnie przytłaczało, byłam spięta. Każde drzewo i każdy liść wydawało mi się wrogie, obce. Nic nie było już zabawne, muzyka brzmiała niemalże demonicznie. Ale jednak nie było to piekło, nie było to tak złe jak w przypadku mojego piekielnego tripa na 4-aco-dmt, którego też będę starała się niedługo opisać. Po prostu przez jakieś kolejne 3 godziny czułam ten strasznie silny dyskomfort, byłam tym już zmęczona. Kiedy czułam, że mi schodzi sama musiałam zbijać sobie mase.. 

Przypomnieliśmy sobie, że czeka nas 2-godzinna podróż samochodem z matką koleżanki, co nie pomagało w zrelaksowaniu się. Wypiliśmy na uspokojenie po piwie, o dziwo rozjaśniło nam w głowach, albo po prostu mieliśmy na wszystko bardziej wyjebane. 

Minęło jakieś 5 godzin, spotkaliśmy się z mamą k i zbliżaliśmy się do auta, byliśmy wykończeni. Cały dzień chodziliśmy z miejsca na miejsce starając się walczyć z własnymi umysłami, halucynacje z zamkniętymi oczami były bardzo 'brzydkie' i nas atakowały, jaką ulgą było poczucie trzeźwości. Gdy ruszyliśmy nadal miałam wrażenie że to nie koniec, ale starałam się dać sobie spokój, aż w końcu, gdy myślałam, że mój umysł otrzeźwiał znowu to poczułam. Na tylnym siedzeniu, z zapiętym pasem, spocona zamknięta na 2 godziny w blaszanej puszce na kółkach. Nie umiem opisać tego uczucia. Czułam się zagrożona, zamknięta, wiedziałam, że nie mogę nic zrobić. Wszystko zaczęło jakoś dziwnie się kurczyć, zdrętwiało mi całe ciało. Wiedziałam że wszystko dzieje się w mojej głowie, sama to chcąc niechcąc przywołałam? Nie mogłam wydobyć z siebie słowa. Ta podróż to była męczarnia.

Gdyby tylko to wszystko zakończyło się tego jednego dnia.... 

Niestety nie. I to jest dla mnie najdziwniejsze. Trip, który nie był sam w sobie tragiczny zostawił we mnie bardzo dziwną bliznę. Minęły 4 miesiące a ja po dziś dzień na myśl o tamtych chwilach znów potrafię poczuć ten okropny dyskomfort. Pisząc ten raport, czuję wszystko od nowa. Bardzo boję się od tamtego czasu psychodelików, a najgorsze z tripa potrafię wkręcić sobie nawet po zapalonym papierosie, czy alkoholu(!!), od nowa w samochodzie mogę poczuć się jak w puszcze, bez wyjścia. Nie wiem jak temu zaradzić i czy kiedykolwiek przejdzie, nie wiem nawet jak to działa i zdaję sobie sprawę jak bezsensowne jest to zjawisko. 

To chyba tyle. Grzybki wzięłam wtedy drugi i ostatni raz, trochę mi szkoda, ponieważ pierwszy trip sprawił że zakochałam się w psylocybinie, ale wiem, że nigdy nie zdobędę się na kolejną próbę.

*Jeżeli ktoś doświadcza tego samego stanu <stresu pourazowego>, lub wie jak z nim walczyć miło będzie poczytać trochę komentarzy* :)